Czy wełna izolacyjna może dotykać membrany dachowej

To bardzo częste pytanie stawiane przez inwestorów. Wśród wykonawców zdania na ten temat są – co zaskakujące – podzielone. Zacznijmy więc od początku.

Dawno temu, kiedy jeszcze nie było wysokoparoprzepuszczalnych membran dachowych, a poddasza były zwykłymi strychami, nikt nie myślał o problemie pozbywania się wilgoci, bo sam strych był jedną wielką przestrzenią wentylacyjną. Powietrze przez wiele nieszczelności pokrycia dostawało się na strych i wydostawało z niego, zabierając ze sobą parę wodną. Strych był suchy. Oczywiście poza sytuacjami, kiedy wiatr przez nieszczelności wwiewał do środka wodę deszczową lub śnieg.

Żeby tego uniknąć, zaczęto stosować materiały wodoszczelne typu papy, które musiały „leżeć” na sztywnym poszyciu.

Strych już nie był nieszczelny, ale wentylacja na tym traciła. W międzyczasie wpadnięto na pomysł, żeby poddasze traktować nie jako magazyn ziarna lub gratów wszelakich, ale jako przestrzeń mieszkalną. To wymusiło stosowanie termoizolacji w konstrukcji dachu.

Dach uszczelniony papą i zaizolowany wełną musiał jednak w jakiś sposób pozbywać się pary wodnej.

Jak powstała przestrzeń wentylacyjna?

Tak powstała przestrzeń wentylacyjna między deskami poszycia, na których „leżała” papa, a termoizolacją. Wełna musiała być odsunięta od desek, by zrobić miejsce dla przepływającego między nią a deskami powietrza. Najczęściej robiono to za pomocą sznurków lub drutów rozciągniętych na gwoździach wbitych – w odpowiedniej odległości od desek – w boki krokwi. W ten sposób wsuwana między krokwie wełna była dystansowana od desek, by powietrze wentylujące (wpadające w okapie i wylatujące w kalenicy) miało możliwość swobodnego przepływu.

Pojawienie się membran dachowych

Na rynku pojawiły się jednak wysokoparoprzepuszczalne membrany dachowe, które stały się ciekawą alternatywą dla pap. Membrany bowiem:

1. dzięki swojej odporności na przesiąkanie wody – mogły być stosowane jako pokrycie wstępne dachu;
2. dzięki swojej lekkości – nie musiały mieć podkładu w postaci sztywnego poszycia;
3. dzięki paroprzepuszczalności – wyraźnie wspomagały wysychanie przegrody dachu;

Dystans między termoizolacją a warstwą wstępną nie był już potrzebny.

Jednak wielu wykonawców, z przyzwyczajenia dalej konstruowało przestrzeń wentylacyjną pod membraną, zapominając, że – w przeciwieństwie do papy – membrana dachowa przepuszcza parę wodną.

Czy para wodna musi być zabierana przez wentylację korzystająć z membrany?

Para wodna nie musi być zabierana przez wentylujące powietrze między termoizolacją a membraną, bo membrana jest wysokoparoprzepuszczalna. W przeciwieństwie do papy – przepuszcza parę wodną, która dostaje się do przestrzeni wentylacyjnej pod pokryciem zasadniczym.

Większość wysokoparoprzepuszczalnych membran ma Sd = ok. 0,02m. To oznacza, że stanowią opór dla pary wodnej jak dwucentymetrowa warstwa powietrza, czyli niewielki.

Jednak przyzwyczajenie konstruowania przestrzeni wentylacyjnej pod warstwą wstępną zostało i wielu wykonawców do dziś taką stosuje. Niepotrzebnie.

Wełna może stykać się w wysokoparoprzepuszczalną membraną dachową.

Trzeba jednak pamiętać, że „stykanie się” wełny z membraną ma polegać na delikatnym dotknięciu się dwóch powierzchni. Zbyt często wykonawcy mocno wciskają termoizolację między krokwie, powodując wybrzuszenie membrany. To niebezpieczne zjawisko, ponieważ wybrzuszona membrana powoduje:

1. zmniejszenie przekroju przestrzeni wentylacyjnej dachu; znane są przypadki, gdy membrana wręcz dotyka łat!
2. kierowanie wody deszczowej wdmuchiwanej między dachówkami przez wiatr lub kondensatu pod kontrłaty, gdzie membrana jest przebita przez zszywki i gwoździe; w tych miejscach woda może przedostawać się do wnętrza dachu.

Poza tym mocno ściśnięta wełna traci swoje parametry izolacyjne.

Dlatego grubość wełny montowanej między krokwiami powinna odpowiadać ich wysokości.

Podsumowanie

W dachach, w których pokryciem wstępnym jest zamontowana na krokwiach wysokoparoprzepuszczalna membrana dachowa, dylatacja między wełną a membraną nie jest potrzebna. Za odprowadzenie pary wodnej z dachu odpowiada przestrzeń wentylacyjna między membraną a pokryciem zasadniczym tworzona przez kontrłatę.