Właściwie każdy rodzaj więźby jest więźbą krokwiową, bo ma krokwie. Początkowo niedoświadczony inwestor może mieć w związku z tym pewną trudność w zrozumieniu, czym ten typ konstrukcji różni się od pozostałych. Najprościej rzecz ujmując, wszystkie więźby mają krokwie, ale więźba krokwiowa ma tylko krokwie.
Konstrukcja krokwiowa to podstawowa, ale chyba najrzadziej wykorzystywana wersja więźby, bo mimo że prosta – ma pewne ograniczenia.
Rzut więźby krokwiowej opartej na murłacie
Więźba krokwiowa to po prostu wiązar złożony tylko z połączonych w kalenicy krokwi opartych na murłacie:
Tutaj para krokwi połączonych w kalenicy jest zamocowana na ścianach zewnętrznych budynku za pomocą murłat opartych na ścianie kolankowej lub stropie. W tym wypadku wiązar ma tylko dwa elementy (2 krokwie), a funkcję trzeciego elementu wiązara przejmuje strop.
Rzut więźby krokwiowej opartej na belce stopowej
Tutaj para krokwi połączona w kalenicy i oparta na belce stropowej tworzy pojedynczy wiązar oparty na ścianach zewnętrznych budynku.
Prostota więźby krokwiowej polega na tym, że cała konstrukcja nie ma innych elementów oprócz tych przedstawionych powyżej, bo krokwie mają tylko dwa punkty podparcia.
To właśnie sprawia, że ten rodzaj konstrukcji – ze względu na brak elementów wzmacniających – ma sporo ograniczeń, które sprawiają, że to rzadko spotykana konstrukcja.
Wymiary krokwi
Trzeba zwrócić uwagę na to, że tego rodzaju konstrukcja wywiera duży nacisk na ściany zewnętrzne/kolankowe, co wymusza ograniczenia np. w długości krokwi. Maksymalnie może to być 4,5 – 5 metrów – w zależności od rodzaju/ciężaru pokrycia zasadniczego. Im pokrycie cięższe (np. dachówka ceramiczna) – tym krokwie powinny być krótsze.
Trzeba też pamiętać, że przy ograniczonych punktach podparcia i braku innych elementów stężających konstrukcję, na ściany zewnętrzne, na których opierają się wiązary więźby krokwiowej, działają duże siły rozpychające. Oczywistym staje się wzmocnienie tych ścian np. za pomocą wieńca.
Rozpiętość więźby krokwiowej
Poza tym więźba krokwiowa może być stosowana na budynkach, w których odległość między ścianami zewnętrznymi wynosi maksymalnie 6 metrów. To oznacza, że te konstrukcje można montować właściwie tylko na bardzo małych domach, domach letniskowych, altanach, szopach itp.
Charakterystyka więźby krokwiowej
Charakterystyczne dla więźby krokwiowej tylko dwa punkty podparcia (kalenica i murłata lub belka) i brak dodatkowych elementów stężających sprawiają, że tę konstrukcję traktujemy jako najmniej stabilną. I mimo że więźbę krokwiową wzmacnia ołacenie lub pełne deskowanie, to jednak zastosowanie wiatrownic (belek/desek ukośnie mocowanych do krokwi i łączących ze sobą kilka wiązarów) jest konieczne w celu podłużnego wzmocnienia konstrukcji.
Tylko dwa punkty podparcia i brak elementów stężających sprawiają też, że powierzchnia dachu może się wykrzywiać pod wpływem własnego ciężaru i naporu wiatru lub zlegającego śniegu.
Mimo wyżej wymienionych ograniczeń, więźba krokwiowa ma też kilka zalet.
Przede wszystkim jest to prostota konstrukcji, co przekłada się na łatwość i szybkość montażu.
Dodatkowo, ograniczone wymiary (mniej użytego materiału) oraz brak dodatkowych elementów sprawiają, że jest to najtańszy rodzaj więźby.
Nie wolno też zapominać, że dzięki prostocie tej konstrukcji (dwa punkty podparcia i brak dodatkowych elementów) na poddaszu uzyskuje się całkowicie wolną przestrzeń do zagospodarowania ograniczoną tylko wysokością wiązarów.
